Kor stor plass treng ein eigentleg? Kvifor skal ein nytte årevis på å handtere eit huslån? Vi er vorte eit samfunn av moderne slavar som går rundt og innbiller oss at eit digert hus med nytt IKEA-kjøkken, det er noko ein må ha.
Architecture is the art of how to waste space. – Philip Johnson
På langfredag fekk eg ei ny bok i posten. “The One-straw revolution” av japanaren Masanobu Fukuoka. Ho greip meg på ein måte ein berre kan håpe at ei bok skal røre ein. Takk og lov for at det var påskeferie, for det vart ikkje gjort mykje anna enn å lese denne.
Masanobu Fukuoka, Joel Salatin og Sepp Holzer og deira tankar, teoriar og praksiserfaring er noko ein burde høyrt meir om i media.
Diverre er folk lette å leia, og elefantar på Mars og ofring av Ferrariar for å redda pinnsvin er diverre ting som middelmådige journalistar maktar å presentere til folket som viktige nyhender.
Inspirert av nettopp Fukuoka, har Mihail Kossev laga denne videoen (i to delar) basert på nettopp “The One-straw revolution“;
Johnny Sanphillippo sa i frå seg den amerikanske draumen om å ha eit stort hus. Han har aldri tent meir enn 150.000,-. Her er alternativet hans som, må eg vedgå, er bygd på nokre godt grunngjevne tankar opp mot kva ein “skal/må ha” til ei kvar tid.:
Jarle Andhøy har igjen sett kursen mot sør. Polarrådgjevar i det Kongelege Norske Utanriksdepartementet, Karsten Klepsvik, likar ikkje dette i det heile tatt.
NRK sin reportar i innslaget i artikkelen over, uttalar følgjande;
“Norske myndigheter står moralsk ansvarlig for denne turen…”
I ei anna aktuell sak har Ola Borten Moe motteke den uheldige tittelen “årets etikkversting” av Fremtiden i våre hender. Tittelen delte han med Statoil.
Dagbladet sin journalist siterer her Borten Moe på slik;
“Jeg påstår ikke at jeg har bedre etikk eller moral enn noen andre.”
Dette er altså det media meiner.
Utan at det er ein naturleg samanheng mellom desse to sakene, er det jo ei fiffig vinkling å sjå desse sakene opp mot kvarandre.
På den eine sida har ein UD som på vegne av den norske stat heiser det moralske flagget til topps straks den “lause kanonen” Andhøy legg ut på tokt utan deira godkjenning.
På den andre sida har ein så Borten Moe, også ein representant for den norske stat, som surmular når nokon kallar ei spade for ei spade og set fokus på at han kan hende er ein tanke ute å køyra med tanke på det moralske og etiske ansvaret han måtte ha ovanfor seinare generasjonar.
Hadde det endå vore denne type "canning" det var snakk om....
Eg meiner at Njål Kolbeinstveit seier nokre kloke ord i sin kommentar i Stavanger Aftenblad 15 januar i år. Vel verdt å lesa også for Borten Moe…om han har tid då. For det er klart at når “The Yes Man” dreg ein “Moe” på andre sida av dammen, så er det klart ein kan verte litt handlingslamma av eit slikt smigrande trekk.
Friluftsmagasinet på min kjære radiokanal, NRK P1, hadde eit innslag her om dagen omkring det som i desse dagar gjer at me bulkar 30% meir enn andre veker i året: sho-ping
[audio:http://www.dalstroka-innafor.net/wp-content/uploads//2011/12/Friluftsmagasinet-Om-jula.mp3|titles=Friluftsmagasinet – Om jula]Kva har vi eigentleg jula for?
No stundar det for alvor mot joletid. I dei korte dagane me har, er det sterkaste ljoset du ser tilbodsplakatane frå kjøpesentra. Desse lyser mot deg på ein måte som gjer at ein heilt kan verte blenda, og gløyme kva joletida handlar om.
NRK P1 sitt program Friluftsmagasinet tek tak i dette, og let kåsør Jimmy Øverdal få kome med nokre viktige ord til oss alle om kva jola eigentleg handlar om:
[audio:http://www.dalstroka-innafor.net/wp-content/uploads//2011/12/Friluftsmagasinet-Julekåseri.mp3|titles=Julekåseri]Lucero, argentinsk aleinemor og student, bur i ein fraktecontainer.
“Materielle ting….alt er jo til låns. Vi eig jo ikkje ting, vi berre låner dei ei lita stund, og antan kastar det, nokon arvar det eller ein gjev det bort. Ingenting av dette er eigentleg eins eige.”
“Vi prøver å tryggje oss sjølv og desse identitetane vi skaper for oss…mitt hus, mi kone, min bil, mine born, mi karriere. Jo større, jo meir trygg og jo meir sikker er ein på at ein er seg sjølv. Men i røynda er jo huset du eig eit fengsel som er eigd av banken.“