I indre dalar på austlandet fløymer det over. Område langs Donau fløymer over verre enn nokon sinne. California brenn opp på grunn av tørke. Storbritannia importerer i år meir kveite enn dei eksporterer. På det Afrikanske kontinent durer pengesterke, utanlandske investorar inn og skal gjera kjappe pengar på storstilt industriell produksjon av varer vesten treng har gjort seg avhengig av…eller for å produsera mat til dei som ikkje har. Her om dagen kunne ein høyre på radioen at ein jærbonde hadde gått til innkjøp av for frå austlandet til sine kyr. Prislapp: 300.000,-

Det er flott det! Bønder som soknar til oljefatet i nordsjøen slit som resultat av klimaendring og mangeårig industrielt jorbruk. Å henta inn for frå andre sida av landet, har altså vorte løysinga. Der er vel produksjonsmåten mykje den same som på jæren. Dieseldrevne traktorar endevender jorda og jordlivet, sår frø, gjødslar med kjemisk framstilt gjødsel, kutter graset og pakkar det inn i plast som er eit direkte oljeprodukt. Dette skal så fraktast 5-600 kilometer, og det er vel ikkje uaktuelt at transporten gjeng føre seg på vegen…

I ei frisk verd ville ein rista på hovudet og kalla slik praksis for galskap. Men med “vekst” og”olje” stempla i panna, er det nok ikkje let å vera sjølvkritisk til dette.

Michael Pollan snakkar litt om matproduksjon i verda, og kvar mesteparten av han kjem frå: