“Her ein morgon høyrde eg ein fireåring spørje si mor, “Kvifor vart eg født? For å gå i barnehage?”.

Naturlegvis kunne ikkje mor hennar svara ærleg at, “Ja, det stemmer og no er me for seine!”.

Likevel kan ein til ei viss grad seie at born i dag blir født for å gå i barnehage og skule.

Mange studerer flittig i mange år for å finna svaret på kvifor dei vart til. Lærde og filosofar, sjølv om dei øydelegg heile livet sitt på det, seier seg nøgde om dei berre hadde fått svar på dette eine spørsmålt; kvifor vert me til?

I utgangspunktet hadde ikkje menneskja noko mål. No, i denne moderne tid, lagar vi oss eit eller anna mål, og strever heile livet med å finne meininga med dette målet. Det er ein einmanns brytekamp. Det finst ikkje noko meining å leite etter, eller eit mål ein skal nå. Berre spør eit barn. Det vil kunne fortelje deg at eit tilvære utan eit mål er langt i frå meiningslaust.

Frå det sekund eit born tek til i barnehagen, tek sorgene til. Menneska var i utgangspunktet lukkelege, men me har skapt ei hard verd for oss sjølve som me no strevar med å kome oss gjennom dag for dag.

I naturen finst det berre liv og død, og naturen er sorglaus.

I det moderne samfunnet me har skapt oss er det og liv og død, men folk er sorgtyngde.”

– Masanobu Fukuoka
The One-Straw Revolution