Hausten har yppa seg med litt etterlengta regn, temperaturen har bikka under tosiffra på det jamne, og haustfargane glittrar nok ein gong i haustsola.
Jordepla har også i år vorte lagde rett på gras, og dekka med gamalt høy som sauene ikkje ville ha.
Å ta med neste generasjon på slikt gjer at ein haustar meir enn grønsakene i etterkant. Utsagn som “det va SÅ kjekt å vera bonde for ein halv dag” krydrar jo kvardagen, og eg true det er nettopp slike augneblink som er av den viktige sorten i livet. Der ein kan lukta, høyra, kjenna og smaka saman med resten av slekta si. Det er i alle fall det eg hugsar sjølv, og som er blandt det eg har sett mest pris på i livet.
