Leif Harbo har i sitt siste blogginnlegg kome med nokre antakingar om kvifor det ikkje er fleire lærarar som nyttar bloggar i si daglege undervisning. Og eg vil nok seie meg einig i dei forslaga han presenterer.
1. Fordi man ikke har egenerfaring som blogger
2. Personer over 30 er redde for publisering på nett.
3. Fordi man antar det tar for mye tid
4. Fordi man ikke synes det er en god ide.
5.Fordi man sluttet å skrive da man satte punktum for hovedoppgaven i 1987.
I dag ligg eg her og forfattar det siste blogginnlegget i løpet av det Austral-Asiatiske Kulturstudiet eg tek denne hausten og veit at i morgon kveld så er spreidt for alle vindar. Nokre vert igjen her i Cairns, nokre stikk heim, medan andre har sett seg mål om å utforska det Australske kontinent endå litt meir. Eg sjølv satsar på nokre intensive skrivedagar i Brisbane og vonar at eg etter det kan seia meg ferdig med den.
Men for ein innspurt det har vore! Dei siste to dagane sidan me kom frå Japan har vore fantastiske. For å ta det i rekefølgje. I går var me ute på Great Barrier Reef og snorkla og kosa oss i vatnet heile dagen. Der låg me med hovudet ned i vatnet og vart til dei grader fascinert av livet som er under vatn. Fiskar i alle slags fargar og fasongar passerte under oss, og jamvel ei skilpadde og ein liten hai vart observert før me returnerte etter ein glittrande solfyllt dag på eit av verdas naturlege underverk. Men sola og det å liggja å kava i vatnet tek på, så det var ein sliten gjeng som kom attende etter ein fortryllande dag.
Men så kjem twisten. Kven skulle vel trudd at dagen i dag kunne verta like god…om ikkje til og med eit hakk betre?
Rafting i Barron River stod på plakten. Klok av erfaring visste eg med meg sjølv at dette kom til å verta ein finfin dag. Om han ikkje heilt nådde opp til min seanse med same aktiviteten for drøyt fire år sidan i verdas høgste komersielle dropp i Kaituna River på New Zealand, så var det likevel ei verdig avslutning på ei særs hendelsesrik tid saman med AA-kullet ’07. På veg til startpunktet frå hotellet vart me lova gode raftingforhold sidan det lokale kraftselskapet skulle sleppa opp slusene ned vassdraget heile dagen. Som erfaren vassdragsinnbyggjar må eg vel seia at eg ikkje var særs imponert over dei forholda som møtte oss då me kjøyrde oppover dalen…det såg rett og slett ein smule steinete ut i elveleiet. Heldigvis tok det seg opp, og då me (Mari, Amalie, Silje, Malin, Jan Tore og eg) som fyrste båt utfor og tok fatt på den 4 kilometer lange turen nedover, er eg sikker på at det var fleire som lurte på om det var deira rumpeballar som skulle gjera seg nærare kjent med elvebotnen.
Turen nedover gav oss ei rekkje passande store utfordringar tykkjer eg. For mellom rolege parti med flott natur og djupe kulpar med vatn som passa mine temperaturpreferansar perfekt, så var det stryk som kunne by på ein snurr i alle slags rettningar. Heldigvis/Uheldigvis (stryk det som ikkje passar) så var det ingen av båtane som tippa rundt på eiga hand i løpet av heile dagen, men det skorta ikkje på morroa fordi om. Vassprutekrig med dei andre båtane, ein liten improvisert padlespurtkonkurranse og mykje laustsittjande latter etter å ha meistra det eine stryket etter det andre piffa opp dagen. Ved veis ende venta det fortreffeleg grillmat til svoltne magar. Og for dei som måtte ynskje det (noko som viste seg å vera dei fleste), vart det jammenmeg endå ein tur nedover etter mat.
Så med alle trygt tilbake på hotellet så er det godt å kunne stadfesta at ingen kom alvorleg til skade, og at alle såg ut til å ha hatt ein kjempefin dag i lag. Så takk til alle saman som har vore med så langt, og ha ei trygg reise vidare til alle saman. Ta vare på dykk sjølve og sørg for å vera attende i Volda til etter nyttår…me har jo faktisk ein aldri så liten eksamen igjen i dette faget! Takk for laget!
I går gjekk eg og Jan Tore rundt i Tokyos gater med høge skyskraparar på alle sider i ein temmeleg stressande by. Tempoet der er høgt og volumet like så.
Idag landa me med fly på Cairns International Airport etter ein 7 timars lang flytur frå Narit International eit par timar utanfor Tokyo. Overgangen var temmeleg stor. Frå eit litt surt, pjuskete haustver i Tokyo der ein strengt tatt ikkje kunne gå rundt i shorts som eg endte opp med å gjera er me nå i «syden».
20 grader klokka 6 om morgonen gjer godt! Det låg eit røykteppe over byen då me kom. Skogbrann. Men bussjåføren var ikkje særleg uroa, så me sjekka inn på hotellet og gjekk ut for å finna ein liten matbete før me slengte oss på sengene. Vart liggande og drøyma til klokka 2. Men trøyttheita sit likevel godt i endå, så det vert nok ein tidleg kveld. Og med tanke på at me i morgon tidleg skal avgarde 08.10 og ut på Great Barrier Reef og snorkla. Så det nyinnkjøpte undervass eingongskameraet er klargjort og eg gler meg til å få nokre flotte bilete frå verda under vatnet der.
Smaa brandsaar og letter tilfælder av skolding ophører hurtig at smerte, og helbredes fort, naar man lægger omslag av revne raa poteter paa, og fornyer disse flere ganger.
Det er kanskje litt tidleg å sjå attende på det ein har opplevd på studiet så tidleg, og allereie før ein har kome attende til heimlandet. Men det hender seg at eg vert sittjande å sjå litt på kva eg har filma undervegs. Her fer de eit glimt frå ein aktivitet med heldt på med i Binna Burra som vart kalla High Ropes. Det vil seie at ein klatrer ein 5-6 meter opp i eit tre, iført letare avslørande klatreselar, og balanserer på line over til treet som tauet er festa i i andre enden. Klippet er frå rapellering ned att etter at Espen elegant fullførte sin tur med stil. Loddet i andre enden som gjorde sitt beste for ei trygg nedstigning var undertegna og Marianne tilbyr i tillegg ei hjelpande hand.
[youtube QL-vxktbEPM]
Det er rett og slett ei ganske merkeleg kjensle å vakne opp i Tokyo by. Ikkje lenger enn 200 meter unna den høgaste klossen dei har klart å plassera her bur me, og eg ser rett bort på han frå vindauget over senga mi her. Ein skulle tru at i eit land som kvart år vert råka av 200 jordskjelv, så ville ein sjå spor av denne aktiviteten overalt der ein snur seg. Det gjer ein då altså ikkje. Men det er vel ei myte det og, på same måte som Japanarane trur at med har isbjørn gåande rundt i gatene der heime til ei kvar tid.Me er ferdige med den vesle rundturen i Japan no. Skjønt å kalla han liten er vel å ta hardt i. På under ei veke har eg unnagjort minst 1400 kilometer med tog (sansynlegvis meir sidan jernbaneskinnene ikkje eingong her går i ein rett strekning), eg har vore innom fire ulike byar, Hiroshima, Osaka, Kyoto og Tokyo, eg har vore i tre ulike slott/borger. Resten av tida skal me vera her i Tokyo. Kanskje det vert bilmesse, teknoshow…i dag skal me avgarde og sjå på det ypperste som Japan kan by på av popkultur, altså populærkultur.Men no er det på tide å finne seg frukost….helst noko som ikkje smakar fisk og er gjennomsiktig.Ellers er det berre å gå inn på Facebook og sjå på profilen til Torger San, eit produkt av ei vitjiing i ein bokbutikk.
Vorter skal kunne fjernes, naar man en tid bestryker dem med saften av unge persilleblade. Da midlet jo er uskdelig, bør man forsøke det inden man anvender de sedvnlige vortemidler som rykende salpetersyre, spansk fluetinktur, helvedessten og lignende. Er vorten meget stor, kan man knute en silketraad fast rundt roten av den.
Sjå det. Då er ståa altså slik at eg har fått eit nytt flagg å ha på verdsreisejakka mi…Japan. Eg sit akkurat for augneblinken på hotellromet i Tokyo. Etter berre nokre få timar har eg allereie ei heil rekkje med nye inntrykk å sortera, men eg er for trøytt til å summera opp akkurat no. Dagen byrja tidleg i Brisbane i dag, og eg er akkurat komen attende frå ein hyggeleg middag på ein ekte Japansk restaurant.
Det vert berre ein kort litan notis akkurat no, men alt står godt til og eg gler meg verkeleg til desse 11 dagane me skal vera her. Arrigato Gosaimasu!
Frsot og frosknuter helbredes, naar man en stund holde de angrepne steder i varmt saltvand og derpaa 2-3 aftener efter hverandre gnir dem godt i nogen minutter med indersiden av en presset citron.
 |
 |
Når ein er på eit kulturstudium, ville det vel vera rart om ein ikkje fulgte med i den daglege debatten som føregjeng i det landet ein oppheld seg. For tida er me som kjent i Australia, og her har det dei siste vekene vore knytta stor spenning til når den sittjande statsministeren John Howard skulle kunngjera nyval. Det er slik dei gjer det her nede. Eit House of Representatives vert valt kvart 3 år, men dersom det passar statsministeren kan han bestemme at det skal haldast val på eit tidlegare tidspunkt. Sist val var i 2004, så det var på tide att no.
Reklamefilmane for kvart av dei to partia som er mest sansynlige å gå av med sigeren, Labour eller Liberals, har lenge rulla over skjermane. Dei gjorde det tilogmed før valet var utlyst. Desse reklamespottane er kjøpt i beste sendetid, og er nok ikkje den billegaste måten å promotera seg sjølv på. Det er nok ein del private sponsormiddel inne i biletet her, men i og med at partia også får statsstøtte så er jo faktisk skattebetalarane med på å betala for desse. Mitt poeng med dette innlegget, er å kommentera måten reklamesnuttane er laga på. Slik eg ser på dei, så er det eigentleg ikkje anna enn mobbing av motstandaren. Her kunne Kjell Magne teke fatt og fått hendene skitne. Men du kan jo sjå sølv…Youtube vert og mykje brukt i valkampanjen, så her er eit par av mine favorittar:
| [youtube:v=XjW5oeoe9Vs] | [youtube:v=iBQzSDx1lVk] |
Så i og med at eg er ganske så upartisk med tanke på at eg ikkje har noko å hverken tena eller tapa på korleis utfallet vert i Australia etter valet den 24 November, tok eg like så godt å skreiv ei lita melding til båe partia sidan eg tykkjer det dei held på med ikkje er fornuftig bruk av pengar. Her er mi vesle helsing;
Looking at the Australian election campaign from a Norwegian point of view, one thing strikes me. Both labour and the liberals are at each other as though they were children bullying one another.
Wouldn’t there be much more to gain to look at what actually can and will be fullfilled of all the promises that surfaces during an election campaign, instead of behaving like premature children and wasting funds on commercials that, when you take a step back and look at it, encourages to bullying?
Just some thoughts from a Norwegian in Australia.
Good luck!
Torger Åge Sinnes
Eg er temmeleg jordnær, så eg tvilar på at eg kjem til å ha den heilt store innverknaden på valkampanjen til partia. Men det har irritert meg såpass i det siste at eg følte nok fekk vera nok. No kunne eg berre ikkje stilletiande sittja å få avbrote fleire House-episodar av skattepengesponsa valkampanjemobbing lenger.
