Smaa brandsaar og letter tilfælder av skolding ophører hurtig at smerte, og helbredes fort, naar man lægger omslag av revne raa poteter paa, og fornyer disse flere ganger.
Tilbakeblikk
Det er kanskje litt tidleg å sjå attende på det ein har opplevd på studiet så tidleg, og allereie før ein har kome attende til heimlandet. Men det hender seg at eg vert sittjande å sjå litt på kva eg har filma undervegs. Her fer de eit glimt frå ein aktivitet med heldt på med i Binna Burra som vart kalla High Ropes. Det vil seie at ein klatrer ein 5-6 meter opp i eit tre, iført letare avslørande klatreselar, og balanserer på line over til treet som tauet er festa i i andre enden. Klippet er frå rapellering ned att etter at Espen elegant fullførte sin tur med stil. Loddet i andre enden som gjorde sitt beste for ei trygg nedstigning var undertegna og Marianne tilbyr i tillegg ei hjelpande hand.
[youtube QL-vxktbEPM]
Å vakne opp i Tokyo…
Det er rett og slett ei ganske merkeleg kjensle å vakne opp i Tokyo by. Ikkje lenger enn 200 meter unna den høgaste klossen dei har klart å plassera her bur me, og eg ser rett bort på han frå vindauget over senga mi her. Ein skulle tru at i eit land som kvart år vert råka av 200 jordskjelv, så ville ein sjå spor av denne aktiviteten overalt der ein snur seg. Det gjer ein då altså ikkje. Men det er vel ei myte det og, på same måte som Japanarane trur at med har isbjørn gåande rundt i gatene der heime til ei kvar tid.Me er ferdige med den vesle rundturen i Japan no. Skjønt å kalla han liten er vel å ta hardt i. På under ei veke har eg unnagjort minst 1400 kilometer med tog (sansynlegvis meir sidan jernbaneskinnene ikkje eingong her går i ein rett strekning), eg har vore innom fire ulike byar, Hiroshima, Osaka, Kyoto og Tokyo, eg har vore i tre ulike slott/borger. Resten av tida skal me vera her i Tokyo. Kanskje det vert bilmesse, teknoshow…i dag skal me avgarde og sjå på det ypperste som Japan kan by på av popkultur, altså populærkultur.Men no er det på tide å finne seg frukost….helst noko som ikkje smakar fisk og er gjennomsiktig.Ellers er det berre å gå inn på Facebook og sjå på profilen til Torger San, eit produkt av ei vitjiing i ein bokbutikk.
Et middel mot vorter
Vorter skal kunne fjernes, naar man en tid bestryker dem med saften av unge persilleblade. Da midlet jo er uskdelig, bør man forsøke det inden man anvender de sedvnlige vortemidler som rykende salpetersyre, spansk fluetinktur, helvedessten og lignende. Er vorten meget stor, kan man knute en silketraad fast rundt roten av den.
In the land of the rising sun…
Sjå det. Då er ståa altså slik at eg har fått eit nytt flagg å ha på verdsreisejakka mi…Japan. Eg sit akkurat for augneblinken på hotellromet i Tokyo. Etter berre nokre få timar har eg allereie ei heil rekkje med nye inntrykk å sortera, men eg er for trøytt til å summera opp akkurat no. Dagen byrja tidleg i Brisbane i dag, og eg er akkurat komen attende frå ein hyggeleg middag på ein ekte Japansk restaurant.
Det vert berre ein kort litan notis akkurat no, men alt står godt til og eg gler meg verkeleg til desse 11 dagane me skal vera her. Arrigato Gosaimasu!
Middel mot frost
Frsot og frosknuter helbredes, naar man en stund holde de angrepne steder i varmt saltvand og derpaa 2-3 aftener efter hverandre gnir dem godt i nogen minutter med indersiden av en presset citron.
Election 07
 |
 |
Når ein er på eit kulturstudium, ville det vel vera rart om ein ikkje fulgte med i den daglege debatten som føregjeng i det landet ein oppheld seg. For tida er me som kjent i Australia, og her har det dei siste vekene vore knytta stor spenning til når den sittjande statsministeren John Howard skulle kunngjera nyval. Det er slik dei gjer det her nede. Eit House of Representatives vert valt kvart 3 år, men dersom det passar statsministeren kan han bestemme at det skal haldast val på eit tidlegare tidspunkt. Sist val var i 2004, så det var på tide att no.
Reklamefilmane for kvart av dei to partia som er mest sansynlige å gå av med sigeren, Labour eller Liberals, har lenge rulla over skjermane. Dei gjorde det tilogmed før valet var utlyst. Desse reklamespottane er kjøpt i beste sendetid, og er nok ikkje den billegaste måten å promotera seg sjølv på. Det er nok ein del private sponsormiddel inne i biletet her, men i og med at partia også får statsstøtte så er jo faktisk skattebetalarane med på å betala for desse. Mitt poeng med dette innlegget, er å kommentera måten reklamesnuttane er laga på. Slik eg ser på dei, så er det eigentleg ikkje anna enn mobbing av motstandaren. Her kunne Kjell Magne teke fatt og fått hendene skitne. Men du kan jo sjå sølv…Youtube vert og mykje brukt i valkampanjen, så her er eit par av mine favorittar:
| [youtube:v=XjW5oeoe9Vs] | [youtube:v=iBQzSDx1lVk] |
Så i og med at eg er ganske så upartisk med tanke på at eg ikkje har noko å hverken tena eller tapa på korleis utfallet vert i Australia etter valet den 24 November, tok eg like så godt å skreiv ei lita melding til båe partia sidan eg tykkjer det dei held på med ikkje er fornuftig bruk av pengar. Her er mi vesle helsing;
Looking at the Australian election campaign from a Norwegian point of view, one thing strikes me. Both labour and the liberals are at each other as though they were children bullying one another.
Wouldn’t there be much more to gain to look at what actually can and will be fullfilled of all the promises that surfaces during an election campaign, instead of behaving like premature children and wasting funds on commercials that, when you take a step back and look at it, encourages to bullying?
Just some thoughts from a Norwegian in Australia.
Good luck!
Torger Åge Sinnes
Eg er temmeleg jordnær, så eg tvilar på at eg kjem til å ha den heilt store innverknaden på valkampanjen til partia. Men det har irritert meg såpass i det siste at eg følte nok fekk vera nok. No kunne eg berre ikkje stilletiande sittja å få avbrote fleire House-episodar av skattepengesponsa valkampanjemobbing lenger.
Glimt frå her om dagen…
Eg er dårleg til å ta bilete denne gongen. Ikkje berre fordi alle andre har slike sofistikerte speilreflekskamera, men fordi eg rett og slett ikkje gidd å dra med meg fotoapparatet. Eg tek heller inn syna med auga mine. Ein reisevandt kar sa ei gong til meg at å leva ei reise gjennom ei linse avgrensa opplevingane. Så no tek eg det til etterettning. Men frå tid til annen hender det jo at tilogmed eg får nokre krampetrekkningar i peikefingaren:
|
|
Tankar frå ein bassengkant…
Det slo meg her tidlegare i kveld då eg tok med meg te-koppen ut på altanen for å samla tankane litt. Med eit kom eg på kva det var eg sakna. Med bilar rundt meg på alle kantar…akkurat i eit brøkdels sekund pause frå togets faste ratata på andre sida av den lyddempande muren, kunne eg høyra noko eg eigentleg ikkje har vore klar over at eg mangla.
Minna frå fire år tilbake og mi reise i dei sørlege Himalaysiske fjell kom attende. Eg kom i hug dei mørke, litt småkjølige nattestimane nokre hundre kilometer aust for Pokhara. Korleis eg låg og irriterte meg over dei gneldrane bikkjene på andre sida av dalen, som fekk det for seg at dei skulle kommunisera om dagens aktivitetar akkurat idet eg var i ferd med å finna vegen inn i drøymeland. Då var dei bare frustrerande.
I kveld høyrde eg den same røysta. Hunden. Denne gongen åleine. Bjeffande ut i natta under sørhimmelen i ein by der han eigentleg ikkje høyrer heime. Det var som om han bjeffa til meg der eg sat og slappa av med den litt for varme te-koppen på altanen. Han var så tydeleg. Så totalt forskjellig frå dei bylydane eg etterkvar har fått under huden her nede. Lyden skar seg gjennom vårlufta, akkurat slik eit lyn festar seg til netthinna di etter at det har teke vegen frå skyene høgt der oppe og ned mot eit einsleg tre.
Dei heimlege lydane, luktene og syna. Det er dei ein saknar. Men samstundes vert dei også ekstra klåre og ein lærar, i alle fall vonar eg det, at ein veit å settja ekstra stor pris på dei neste gong ein let blikket gli over dei kjende fjellformene der heime. Eller når ein vaknar til den jamne ringinga frå ei sauebjølle ein tidleg haustmorgon før ein hastar ut døra på veg til arbeid eller skule og kjenner ei einsleg, kald regndråpe som glir nedover langs ryggen.
Neglebiting
En fransk specialist paastaar at den uvane at bite i neglene, som ingenlunde er ualmindelig, skal være farligere en mn i almindelighet tror. Han mene ogsaa at ha lagt merke til at den er et tegn paa begyndende nervøs svækkelse, der rummer de største farer.