Sørg for en god og kraftig kost bestaaende av rikelig frugt og grønsaker; sørg for passende arbeide i forhold til kræftene, tilstrækkelig hvile og meget friluftsliv. Ta en kjølig eller kold avvaskning hver morgen og følg ellers de almindelige sundhetsregler med hensyn til luft osv. Gi ikke op for tidlig; det tar tid at faa bugt med sygdommen.
Tankar om IKT-studiet
Når eg no tek fatt på 45 studiepoeng med IKT-studiar, kom eg på ein artikkel av fyrsteamanuensis Mark Burgess ved HIO som eg hadde lese i eit blad eg abbonerer på. Grunnen er at me frå Høgskulen sitt hald bortimot vert pålagd å gå i butikkane fo å kjøpa ein spesiell type programvare som me skal laga heimesider med. Eg har jo aldri vore fan av slikt. Binda seg til ein sæskild type verktøy. Nei takk.
I alle fall. Aritikkelen tek føre seg korleis eit grafisk brukarmiljø på datamaskina har påvirka den jevne databrukar. Eg er jo sjølv ein stor fan av å bruka tastaturet i interaksjon med datamaskina, både fordi det går fortare i dei fleste tilfelle, men og fordi slikt gjev mindre sjans for den o’store musesjuka.som eg strengt tatt ikkje forstår korleis folk klarar å pådra seg.
 |
Mavekatarr
Akut mavekatarr eller mavepine behandles bedst ved at man gir maven hvile 24 timer, eller høist nyter litt havresuppe. Drik meget lunkent vand for at faa maven renset ved opkastning, svelg derefter nogen smaa stykker is. Anvend hete omslag i flere timer. Varmt helbad. Er forkjølelse aarsaken, kan man anvende svedebad. Neptunsbelte om natten.
Ved behandling av kronisk mavekatarr gjælder det om at finde aarsaken og faa den fjernet. Undgaa alle fete og tungtfordøielige ting, likesaa kaffe og te. Giv nøie agt paa matens sammensætning. Læs hvad der foran i boken (side 90 og 95) staar om føremidlenes sammensætning og den sundeste føde osv.
Orm
Mot de smaa piskerormer er hvitløk et godt middel. Kok tre løk i en liter melk indtil halvdelen, sil og bruk dette til tre klysterer.
Pur glede
Idag kom omsider ei pakke i posten eg har venta på lenge! “Priority mail – United States Postal Services” stod det på den store konvolutten. Eg fryda meg innvendig og braut ut i eit aldri så lite gledesrop.
For rundt fire månedar sidan var eg på informasjonsmøte om Australasiatisk kulturstudium i Volda. Eg hadde med meg min 4 år gamle Ipod. Idet eg sette meg ned, la eg han på bordet så eg kunne ta opp noko å notera med. Ein gjer ofte det når ein er på infomøter. Så skjer det fatale. Det heile føregår i sakte kino. I augekroken ser eg den kvite, vesle firkanten skli mot kanten av bordet og eg kjenner eit høgt “nei” velte opp inni meg. 4 år utan å miste han i bakken, og i startgropa til eit studium der eg absolutt kan få bruk for han så presterer eg å la han skli utfor eit fall på ein meter rett i betonggolvet.
Resultat var at eg stod der i handa med ein kvit plastklump som ikkje hadde større potensiale enn ei brevvekt. Det er klart det at ein vert litt irritert over slikt. Men kva kan ein gjera? Når ein elektronisk duppeditt har vorte 4 år, så er han i bunn og grunn godt i gang med sin andre reinkarnasjon med tanke på levetida som bransjen reknar med at desse skal fungera. Med andre ord var ein gratis reperasjon hjå Apple heilt ute av biletet. Ein grufull klikkelyd frå han om ein la øyret inntill var alt som var å spora av liv i han. Eg var knust akkurat som Ipodden.
Erfaringsmessig hadde eg oppdaga at det i Malaysia var haugevis av små sjapper med all slags kompetanse innan elektronikk. Eg sette min lit til dette. Difor pakka eg med meg Ipodden på mi reise rundt i Asia denne hausten.
Men sjølvsagt. Etter å ha trava rundt i fleire mangeetasjars varehus i Kuala Lumpur, Malaysia stod eg der og var ikkje kome eit steg lengre. Tilogmed asiatane visste ikkje råd, og gav meg berre skuffane hovudristing med det same eg drog min kjære kvite opp av lomma. Eg var på nippet til å kasta den tidlegare speledåsen ut næraste vindu. Dei som kjenner meg veit at eg likar å fikla med litt “gamal” datautstyr. Difor lot eg vera å kassera han.
I staden drog eg han med meg heile vegen til Australia, Japan, attende til Malaysia og heile vegen heim att til Norge. Der tok eg fatt på å søkja rundt på nettet etter ein passande harddisk. I junaiten fann eg ein. Med dobbelt så stor kapasitet som den gamle. Ville dette fungera? Tja…harddisken kosta 160 kroner, og det var kroner eg var sugen på å satsa på dette prosjektet. Ebay og Paypal-konto var oppretta, pengar overført til Paypal-kontoen og harddisken vart bestillt. No var det berre å vente.
Og i dag kom han altså i posten. Tilfeldigvis hadde eg tidlegare på dagen teke fatt på å opna podden min. Litt googling fortalde meg korleis dette kunne gjerast. Så etter å ha opna pakken, teke ut harddisken forsiktig og lagt han trygt inne på bordet, tok eg ut den defekte frå Ipoden og la han til sides. (Trur forresten den skal få inngå i eit kunstprosjekt på eit seinare tidspunkt). Den nye var innstallert og eg kopla han spent til datamaskina mi. Då han starta opp fekk eg opp massevis av spelelister på skjermen. Harddisken var tydeligvis ein brukt ein. Eg formaterte han og installerte siste programvare på han, og VOILA! For 160 kroner har eg fått meg ein flunkande ny, gamal musikkspeledåse! Eg er i den sjuande himmel! Hurra.
Brækmiddel
Har man drukket noget skadelig, bør man straks fremkalde brækning, hvilket kan opnaaes ved at man drikker et glas lunkent vand hvortil er sat en teskefuldt salt og likesaa meget sennep. Har man ikke sennep og salt ved handen, kan man vispe sæpe i lunkent vand og drikke en god portion derav. Stik saa fingere i halsen, og mavens indhold vil snart bli uttømt.
God Jol!
Ja då har pinnesteika senka seg i mellomgolvet i takt med julefreda her i Leidli og romjula gjev oss nokre etterlengta fridagar før neste høgtidsfeiring, Nyttår. Men i tråd med urnorske tradisjonar, så er det jo nettopp dette heile høgtida handlar om.
Ein merkar også så smått at ein er blitt litt eldre. Gåvejaget er ikkje fullt så spanande lenger og ein set heller større pris på dei små ting. Spel og leik med vener og famelie, snødrev utanfor stovevindauget og Roald Øyen i TV-ruta med sine julenøtter har dei siste åra oppnåd ein betrakteleg høgare ansenitet på mi personlege Jolerangering.
Men i år gav eg meg ei litt spesiell gåve. Eller fleire faktisk. Men ei som eg har tenkt litt på før:
 |
Kyrkja får pengar av staten for kor mange medlemmar dei har på lik linje med andre trusamfunn. Sidan eg ikkje har noko spesielt mykje att for dette medlemsskapet, og med tanke på at skattepengane mine går med til å betala for mitt medlemsskap her har eg rett og slett kome fram til det at det ikkje er noko voldsomt poeng å fortsettja i denne klubben.
Så får ein berre satse på at det etterkvart kan kome litt meir av det kvite mjuke frå oven!
God Jul, og ha eit godt nytt år! 🙂
Åtvaring!
No i desse juletider går fleirfaldige plastikkort varme idet dei vert sveipa gjennom bankterminalen fortare enn grautskeiene i risengrynsgrauten på Jolafta! I så måte har eg erfart eit par småting dei siste dagane. Er du ikkje kunde i SR-Bank er det ikkje sikkert dette gjeld deg, men sjekk likefullt.
For det fyrste så har min kjære bank som eg har vore så trufast mot i alle desse år no funne det for godt å gje brukskontoen min eit nytt namn. Det fengande “Alltid” er namnet på det vidunderlege nye konseptet. Av flotte ting SR-Bank kan freista med er mellom anna;
- Visa
- Mastercard Gold
- Gratis bruk av kortet for varer og tenestar i heile verda
- Gratis uttak av kontantar i SR-bank sine minibankar i Noreg
- Gratis rekningsbetaling
- Gratis veksling av valuta
og sist men ikkje minst… - VALFRITT motiv på Visakortet
Og alt dette til berre, og eg gjentek berre 30,- månaden! Eit røvarkjøp med andre ord! Men vent. La oss gjera litt grunnleggjande matematiske utrekkningar. Fyrst er det kanskje eit poeng å vera klar over at eg til no har betalt 275 kroner i året for at SR-bank skal få passa på pengane mine, og for at eg skal ha tilgang til midlane mine gjennom minibankar og nettbank. Men gjer no eit kjapt reknestykke…30+30+30+30+30+30+30+30+30+30+30+30…eller 30*12…det vert jo 360 kroner!
No er kanskje ikkje 360 kroner all verdas mykje pengar, men det er noko med det prinsippielle. Kvifor skal eg betala meir pengar for dei tenestene eg har lista opp ovanfor? Motivet på Visakortet mitt gjev eg ganske enkelt blanke i, veksling av valuta kostar meg rett og slett ikkje meir enn at eg klarar å betala 40 kroner pr uttak. Det er trass alt ikkje så ofte eg er utanlands. Rekningsbetaling har vel såvidt eg veit vore gratis allereie, det same har uttak frå SR-bank sine minibankar vore. Bruken min av kort for å betala varer frå utlandet er ikkje noko eg gjer til dagleg. Mastercard er beint fram uaktuelt å skaffa seg. Og til sist…Visakortet har eg jo “alltid” hatt likevel. Med andre ord. Eg er altså havna i den heldige situasjonen at eg betalar 85 kroner meir for dei same tenestene eg har hatt tilgang til alltid. Litt ulogisk med tanke på at utviklinga til ei kvar tid siktar seg inn mot billegare og meir effektive løysingar!
Og så over til mitt andre ankepunkt i høve til SR-bank…her om dagen var eg sittjande å bla gjennom gamle årsoppgaver. Då eg i dag gjekk inn att på nettbanken min for å betala semesteravgift. Då lyser det ei rekkje med raude tal mot meg.
|
|
Når hadde eg fått melding om dette? At det kostar med 5 norske kroner å gå inn å sjå på gamle årsoppgåver? Heller ikkje dette er dei store summane, men her er det altså igjen dette med prinsippet som gjer seg gjeldande!
Brandsaar
Brandsaar behandles fortreffelig med hviten av et egg, og det har man næsten alltid ved haanden. Nogen paastaar endog at den er bedre end den saakaldte eggeolje, der er en blanding av linolje og kalkvand. Den gode virkning skyldes luftens utelukkelser.
Litt nostalgi i Jolestria
Året er 1994. OL på Lillehammer er over og dei siste spor av snø som kan innby til vintersport er borte vekk. På Sinnes Skule stiller mellomtrinnet opp på rekke og rad i skulegarden for å få tildelt kvar sitt område og ein obligorisk søppelsekk. Det er tid for den årlege vårreinskinga av grøftene langs hovudvegen i Øvre Sirdal.
Med sekkane over skuldrene, hanskar på hendene og England i blikket tok dei fatt på oppgåva med ein innsatsvilje som kan måla seg med Sture Sivertsen’s 50 km-innsats i det nevnte OL.
Mon tru om tradisjonen endå vert halden i hevd….
