Hagestart
20 dagare etter at me overtok nytt hus, er starten på min fyrste urbane hugelkultur på plass. Naboen gjekk laus på hekken sin, og eg tykte det var for galt at kommunen skulle få posane med organisk materiale når eg like gjerne kunne ta dei. Ein nabo som vil ha hekkekapp…jo, det er sikkert ikkje heilt normalt. Men kva er vel normalt no til dags?
Etterkvart har eg sikta meg ut nokre tre borti vegen med ein heil haug med blad. Må berre slå til før kommunen sine ivrige arbeidarar gjer jobben.
Har ei daud gran i hagen og. Med litt flaks, kan eg saga ho ned og få henne til å lande midt i hugelkulturen.
I tillegg skulle eg hatt tak på litt jord/kompost og gjerne også litt halm. Har du ein gamal halmballe liggjande, tek eg gjerne i mot.
Fortfilm
Kva kan ein?
Kort og godt oppsummert av S. G. Collins om kunnskap og ting ein veit, eller ikkje veit:
Sumaren 2013
I år vart det berre 6 hesjer. Deilig! Eit par veker med flott ver, og så var innhaustinga av vinterfor gjort. Sjeldan vore med på betre kvalitet på høyet. Fekk og laga ein liten video av oppsetting av eine hesja.
Permakultur – ein stille revolusjon
Styringsendring i ei moderne verd
Urban matproduksjon
Med mitt fyrste hus på trappene i august, er kverna på toppen av kroppen begynt å surre og gå rundt kvar ein skal ta fatt. Det er då slike innslag inspirerer:
Litt irsk kulturhistorie – the bog
Matproduksjon
I indre dalar på austlandet fløymer det over. Område langs Donau fløymer over verre enn nokon sinne. California brenn opp på grunn av tørke. Storbritannia importerer i år meir kveite enn dei eksporterer. På det Afrikanske kontinent durer pengesterke, utanlandske investorar inn og skal gjera kjappe pengar på storstilt industriell produksjon av varer vesten treng har gjort seg avhengig av…eller for å produsera mat til dei som ikkje har. Her om dagen kunne ein høyre på radioen at ein jærbonde hadde gått til innkjøp av for frå austlandet til sine kyr. Prislapp: 300.000,-
Det er flott det! Bønder som soknar til oljefatet i nordsjøen slit som resultat av klimaendring og mangeårig industrielt jorbruk. Å henta inn for frå andre sida av landet, har altså vorte løysinga. Der er vel produksjonsmåten mykje den same som på jæren. Dieseldrevne traktorar endevender jorda og jordlivet, sår frø, gjødslar med kjemisk framstilt gjødsel, kutter graset og pakkar det inn i plast som er eit direkte oljeprodukt. Dette skal så fraktast 5-600 kilometer, og det er vel ikkje uaktuelt at transporten gjeng føre seg på vegen…
I ei frisk verd ville ein rista på hovudet og kalla slik praksis for galskap. Men med “vekst” og”olje” stempla i panna, er det nok ikkje let å vera sjølvkritisk til dette.
Michael Pollan snakkar litt om matproduksjon i verda, og kvar mesteparten av han kjem frå: