No går verkeleg mot slutten. Vårens vakraste eventyr i Volda, Dokfilm er over oss her på Sunnmøre. Og med den, så kjem fort eksamensstresset på slutten. Det er siste året i Volda for min del, så då tenkte eg at ein liten lydsnutt frå fjorårets VEKA-revy her i bygda ville vera på sin plass. Ein som kort, men særs godt oppsummerer dei fire flotte åra eg har hatt her nord.
[audio:voldasangen.mp3]
På søndag drog eg, Raymond, Magnus, Ellen og Amalie på biltur ut til Runde. Det var ein kombinert friluftsliv/testing av Eiksund-sambandet-tur, og alt låg til rette for ei fantastisk utflukt…noko det og så absolutt vart. Her er nokre av bileta som Magnus, Ellen og Raymond kom heim att med.
Eg står framfor eit val. Den 25 mai er siste innleveringsfrist for dei arbeida som skal vera gjort i mine tre IKT-emne. I to av desse (IKT122 & IKT126) skal eg ha mappeeksamen. Det tyder at nokre av dei arbeida eg har gjort i løpet av semesteret vert trekt ut og skal danna grunnlaget for min karakter. I det siste emnet, IKT123, går eksamen ut på at eg skal laga ein pedagogisk nettstad om eit eller anna og publisera denne på Internett. I tillegg skal eg ha ein munnleg presentasjon av denne. Den munnlege presentasjonen har vorte sett til 16 og 17 juni. Med andre ord bortimot ein månad etter at eg har siste innlevering, og ganske nøyaktig ein månad etter at eg er ferdig med siste obligatoriske undervisningstime.
På grunn av dette har jo ikkje eg lenger så mykje å vera att for her i Volda no. Skulen er ferdig, og då har eg ikkje meir som held meg her. Tanken var då å seia opp hybelen tidleg og pakka bilen for å returnere til mine kjære dalstroka innafor. Men…sjølvsagt er det eit men. Det er Høgskulen i Volda eg snakkar om. Eksamen vart altså sett den 16 juni. Det medfører at eg må ha ein stad å bu fram til då. Skulle eg hatt hybelen fram til den 16 måtte eg ha betalt full pris i juni månad. Men no har eg sagt han opp til den 15, så eg “slepp” med halve månaden. Sjølve eksamenen går ut på å munnleg presentera den nettstaden som eg har laga.
Difor føreslo eg for min lærar at eg som eit resultat av den situasjonen eg er i akkurat no, var villeg til å driva litt innovasjon her på Høgskulen i Volda gjennom å ta den munnlege presentasjonen via Skype. Den fyrste tilbakemeldinga var ikkje akkurat oppløftande. Læraren sette i gang å snakka om kvar ein kunne få den billegaste flyreisa frå…vidare nemnde han (etter å ha sett at eg har 38 som telefonnummer) at eg kanskje kunne få gjønomføra eksamen ved hjelp av Universitetet i Agder si videokonferanseløysing. Eg forklarte jo sjølvsagt at det nok ville vera enklare for meg å til nød dra til Stavanger, men at Skype for meg ville vera ei langt enklare løysing, og at teknologisk sett så ville det ikkje vera noko forskjell. Eg tvilar jo sjølvsagt, men for sikkerhets skyld spurde eg om det på ei slik framføring, der eg har produsert det eg skal presentere sjølv, var eit krav at eg var fysisk til stades. Svaret kom vel aldri.
I alle fall endte det opp med at eg fekk overtalt læraren til å gjere eit forsøk på å laste ned og innstallere Skype (noko han sjølvsagt ikkje hadde innstallert), og så gje meg eit lite vink når han hadde fått gjort dette. Slik kunne me testa denne løysinga eg føreslo.
Eg tykkjer berre det at det er ufatteleg ironisk at slikt skal vera eit problem på eit fag som heiter IKT i Læring der nettopp bruk av IKT i skuleverket er det som er kjerna.
I den seinste tida har eg utfordra meg sjølv på frukostfronten og utvida menyen min med porsjonspakkar av makrell i tomat. Erfaringane frå sist gong eg våga meg ut på slike kuliniske krumspring tilsa at det nok var lurast å starta med fiiiiinhakka makrell i tomat. Dette har gått ganske godt. Det er jo faktisk ikkje så galt.
Eg fann difor ut at det no var på tide å ta eit steg vidare. Porsjonspakkane har jo ikkje akkurat studentprisar. Difor slengte eg ein tradisjonell flykrasj-boks i handlekorga sist eg var på Rimi. No er han fortært. Og eg har lært meg ein hugseregel. Å starte dagen med dette urnorske(?) pålegget er ikkje eit triks. Den mentale utfordringa det er å svelgja brødskiva forbi drøvelen utan at det skal koma i kjapp retur er rett og slett for mykje så tidleg på morgonen!
Så for min eigen del vil altså ein leveregel i framtida vere å utsettja fortæring av flykrasj til godt etter klokka 1600.
Eg saknar inspirasjon. Han forsvann ei gong i vår trur eg. Dagane vert sløve for tida. Til tross for overraskande lyse dagar her på det fagre Sunnmøre. (eg hadde beint fram gløymt at det kunne vera så mykje lys).
Det går for siste gong for min del mot eksamenar og eksamensstress. Forskjellen i år vert berre at for fyrste gong skal eg ikkje sittja å sveitte klamt på fingrane medan eg omstendelig skribblar ned den settninga eg har brukt det siste kvarteret på å forma i hovudet…smaka på orda….finne rett ordstilling. Alt det som skal til for at eg får fram det eg ynskjer å seie, men som likevel ikkje er nok til å få toppkaraktar. Men det gjer ikkje noko. Eg forlangar ikkje anna av meg sjølv enn at eg får ståkarakter. Og same kor mykje eg les på ting, så har eg likevel ingen garanti for at sensor kjem til å lika måten eg formulerer meg på. Kanskje har han/ho ein dårleg dag? Kanskje er eg ein av dei siste ho rettar den dagen, og kanskje ser ho av statistikken sin til no at ho har vore uvanleg snill med karakterane. Kanskje nettopp difor set ho ein skikkeleg dreten karakter på mi oppgåve.
Men i år er det som sagt ikkje slik. Av dei tre emna eg tek, er ein av dei ein 3-dagars heimeeksamen. Dei to andre er mappeeksamenar noko som tyder at arbeid eg har gjort i løpet av semesteret vert trekt ut og legg grunnlaget for min endelege karakter.
Og midt oppi all denne avsluttningstenkinga skal ein samtidig leita rundt på NAV sine nettsider for å finna seg ein stad ein kan halde til når det atter ei gong nærmar seg mørketida. Og samtidig som at dette er slutten, så er det like fullt starten. På noko nytt. På noko ukjent. Og eg skal sansynlegvis nok ein gong settje meg i bilen og fara avgarde mot ein ny stad der auga skal få kvila på ein ny horisont idet sola glar ned om kvelden.
Men no er det på tide å starte for seg sjølv. Internatlivet får vere slutt no. Endå så godt eg likar det. Etter 8 år er eg bortimot internatisert. Det er på tide med nye utfordringar. Vaskemaskin innomhus. Eit kjøkken der eg sjølv er sjef og kan ha det oppvasksystemet eg sjølv vil. Og kanskje viktigast…eg skal ha meg ein skikkeleg kontorstol!
Dagen i dag vart nytta til testing av nye skitrekk på Sinnes/Tjørhom. Mykje kan nok seiast om det, men eg nøyer meg med å slå fast at det var ein glittrande dag reint vérmessig medan føret nok kunne vore hakket betre. Likevel var det alle tiders på ein mini-topptur av den ganske så sløve med Ander. Galleri og film finn du under (klikke på lenkja for å sjå bilete ja…)
[youtube:http://www.youtube.com/watch?v=Q0vGMkQdgTw]
[youtube:http://www.youtube.com/watch?v=DxseyAyEaHA]
Det må jo seiast å vera godt gjort å låsa seg ute i frå ein bil. Litt flaut.
Dagens desidert morsomaste hending på Sinnes, og prisen for mest underhaldning går difor utan tvil til eigaren av ein grå BMW som for augneblinken står parkert med framfre støtfangar på den kvite vegstripa i vegen medan sjåføren, to politifolk og eit lite antal skuelystne står utanfor og prøve å kome seg inn i bilen. Det synes å vera lettare sagt enn gjort, og eg trur nok det at hunden som sit inni kupeen og som på eit merkeleg vis har klart å koma borti låsemekanismen medan eigaren var utanfor bile er ganske så nysgjerrig på kvifor ikkje eigaren kjem inn og tek han med ut på lufting.
1. premie går i alle fall i dag uavkorta til sjåføren som vart låst ute frå bilen av hunden sin! 🙂
Det er klart det er eit visst ironisk snev over det faktum at dalstroka-innafor.net finn det for godt å publisera eit innlegg om meslingar, 
samtidig som eg vert overraska av eit stort antal raude flekkar på overkroppen. Demonar har innteke meg. Eg har fått Pityriasis rosea!
Eg har tidlegare fått rimeleg nok av det Norske helsevesenet. Difor vart det denne gongen gjort sjølvdiagnostisering av Dr. Med. Phil. T.Å. Sinnes. Med eit tåleg godt utvikla synonymordforråd, ei datamaskin og nettadressa www.google.com vart det etter kort tid fastslått at pasienten hadde vorte råka av Pityriasis rosea. Litt vidare googling (å google, googler, googlet, har googlet) gav meg denne informasjonen?
Pasienthandboka.no:
“Pityriasis rosea er et selvbegrensende utslett som opptrer hyppigst om våren og høsten. Tilstanden kjennetegnes ved symmetrisk utbredelse av et utslett med svakt røde, lett skjellende, ovale flekker som måler fra få mm til 1-2 cm. Utslettet sitter gjerne i t-skjorteområdet.”
“Mer enn 75% av pasientene er mellom 10 og 35 år, med en gjennomsnittsalder på 23 år. Tilstanden forekommer noe hyppigere hos kvinner enn menn, og den rammer ellers friske mennesker.”
Wikipedia kan fortelja dette:
“…is a skin disease marked by patches of pink, oval rash. Although its exact cause is unknown and its onset is not linked to food, medicines or stress, it is thought that this essentially non-contagious condition is set off by a virus.”
Årsaka til denne uheldige utviklinga er etter det eg har klart å finne på Internettet endå ikkje kjent. Vidare finst det heller ikkje nokon særskildt effektiv kur. Tilstanden er heilt ufarleg og plagar vel heller folk meir ut i frå eit kosmetisk standpunkt. I løpet av ein 6-8 veker er det forventa at dei raude flekkane skal forsvinna ganske av seg sjølv. Men i den perioden vert eg altså gåande rundt og sjå ut som ei litt diger albino marihøne. (I visse tilhøve kan han rektignok drøya i 3-6 månadar, men eg kryssar fingrane).
Meir info om mi siste livserfaring:
http://en.wikipedia.org/wiki/Pityriasis_rosea
http://www.pasienthandboka.no/default.asp?mode=document&documentid=1631
http://www.lommelegen.no/php/art.php?id=386811
