Vinter er gjerne ikkje det dei ein gong var. Medan me i fjor på denne tida koste oss i haugevis av kvit, mjuk snø, er kontrasten grell no eit år seinare.
Vår lokale Tobias i Tårnet har etter det rykta seier ikkje sett ein mindre snørik mars sidan 1936.
I 1936 var det lite skitrekk her. Ikkje særleg med hytter heller. Dei ville vel i dag knapt ha vorte kalla ein vedskut.
Det er rart å tenkje attende på. Far min var då like gamal som dotter mi er i dag.
Søndag før ferien er slutt. Angst! Då må ein gjera det ein kan for å få tankane over på andre ting…
I store delar av min barndom har isen vorte dekka av djup snø så snart han har kome. I nokre tilfelle har ein hatt sjans til å spenna på seg skeisene for å ta nokre piruettar ute på det harde vatnet. Men det høyrer til unntaka.
I helga var eg på ein førjulsturné på sørlandet til min gamle sambuar frå tida i Volda, Trine. Over nyttår reiser ho på backpackartur verda rundt, så nostalginivået var i utgangspunktet rimelig høgt. Det ville seg sånn at tilhøva var perfekte for om ikkje Disney on ice, så i alle fall Sinnes on ice. Ein fantastisk laurdag i Lindesnes’ høgfjell vart ein ubetinga suksess. Her er nokre glimt:
