“Betre seint enn aldri” heiter det. Og når eg no har fått litt pusterom etter å ha skreve ferdig den store, stygge oppgåva i musikk, så kunne det kanskje gjere seg med nokre nostalgiske tilbakeblikk på vårsleppet heime i påska…
Det som jo sjølvsagt er litt irriterande med akkurat dette temaet eg har valt meg på dalstroka-innafor.net, er at dersom eg legg ut bilete, så må eg også skrive minst 25 ord for at det ikkje skal sjå heilt mongo ut. Men men….idag sette eg i alle fall ny rekord.
Vel…ikkje endå, men det kjem seg. Utan at eg vil plassera meg i ein kategori som bevisst gjeng inn for å ha ein topptrimma kropp til strandlivet i sommar (både fordi eg ikkje er noka strandløve, men og for at jeg nok kjem til å bevega meg ålemjukt mellom hesjer på Sinnes i år som i fjor, og året før der, og året før der…..), så har eg i det minste vore uvanleg aktiv i det siste. Det siste året har eg vore litt småbekymra for mi høgre ogle (les: ankel), og sjølv om ho er dobbelt så stor som den på andre foten endå, har eg vel kome til det, at det no har gått såpassa lang tid at eg ikkje gjer det verre med å vere litt i aktivitet.
Så då eg vakna i dag fann eg ut at idag var dagen for ei ekstra sprell sånn fysisk sett. Difor snøra eg mine spanskimporterte joggesko, og la på sprang rundt Rotevatnet i 10-tida. Herleg lite folk ute på den tida av døgnet, og når det i tillegg er heilt vindstille vert det mest ikkje ein tortur mot seg sjølv å gjere slikt. Den magiske slutttida? Jfr. bileta under…
Det tok meg berre snaue tre år, men omsider kom eg meg over på andre sida av fjorden. I dag tok eg rett og slett og skulka skulen for å ta ein tur med ferga til Lauvstad med vidare sikte på Hoddevika og Vestkapp på Stadtlandet. Det var godt å få utvida min lokalkjennskap om Sunnmøre…
[youtube 5En2MQCQy9Y]
Bilete litt også i galleriet mitt.
Ein får jo nesten ikkje summa seg lenger før ein månad er over. Kva hendte eigentleg i april? Påskeferie, nokre dagars gruing til forprøvar, og så var det dokfilm. Og det var vel eigentleg det sånn kort oppsummert.
Dreiv litt dugnadsarbeid for Janne i dag, og vart sittjande å glo på mikrofilm av Stavanger Aftenblad frå 1962. Undervegs fann eg jaggu også nokre artiklar heimanifrå! 🙂 Artig.
For 11 år sida hadde eg ein kort karriere som lokal turistinformatør på Sinnes. Det innebar stort sett å sitja å glo på at bilar freste forbi i eit forrykande tempo for å koma seg til Oslo eller Stavanger fortast mogleg. Difor tok eg av og til med meg litt lett lektyre på arbeid, og blandt dei var mellom anna eit eksemplar av Microsoft Magazine, eit blad eg ein periode fekk i posten med jamne mellomrom etter å ha gått til innkjøp av ei oppgraderingspakke av Windows 95 eit år tidlegare.
Vel. Det var to artiklar i bladet som fanga mi interesse. Begge omhandla det å laga seg vevsider, den eine var ei enkel innføring, medan den andre tok føre seg avansert vevsidesnekring. På den tida hadde me ikkje slik WYSIWYG-programvare (What You See Is What You Get) som gjorde heile arbeidet for oss, så ein måtte rett og slett ta i bruk det enkle, men veldig nyttige Notisblokk-programmet. Det tok meg nok ei stund, og eg hugsar endå korleis dei fæle fyrste spede forsøka mi på å lage ei superkul heimeside såg ut. Diverre hadde eg jo i den tida ikkje noko internett, ja eg visste knapt nok kva det var, men eg hadde likevel ein flora av nettsider på min gode gamle Zenit 486 sx-33 med 8 MB ram.
No, eit tiår etter, er fortsatt min grunnleggjande HTML-kunnskap brukbar, men utviklinga går framover, og fortare enn nokon annan plass på nettet, så det som er rekna som hot cotoure no for tida er XHTML. I den samanheng, fann eg på W3C sine sider ein liten test der ein kunne testa sine XHTML-kunnskaper. Så utan så mykje meir om og men, presenterer eg her resultatet.
Eg må vel sei det at eg er ganske så nøgd med utfallet, i og med at eg ikkje har halde på noko særleg aktivt med denne *TML-kodinga på nokre år nå. 🙂 Vil du prøve sjølv?
Akkurat i det påska er eit tilbakelagd steg våren 2007, så opnar himmelens sluser seg og dekkjer heile marka att med (til nå) nærare 40 cm snø. Heilt lett puddersnå. Den beste ein kan få. Og sidan eg nok ikkje akkurat har sett pris på det stort sett fine påskeveret så langt i ferien min, så fann eg ut at det var like greit å hoppe i det…:) Men det varer vel neppe lenger enn til i morgon…
 |
I og med at eg i desse dagar er i ferd med å skriva ei oppgåve i historie, fann eg det relevant å plukka fram gamle album. Og med gamle, så meiner eg gamle. Det er ikkje kva dag ein ser 100 år gamle påskekort frå unaiten. Eg har teke bilete av nokre av dei som du kan sjå under her.
           |
Det er ikkje kvar dag eg har gleda av Mamma sine fiskebollar lenger. Slik er det å vera student. “Det enkle er ofte det beste”…og då lagar ein seg ikkje avanserte middagar medmindre det er noko særs spesielt på gang. Men i feriane, i feriane er det tid for å godte seg med alskens godt som min personlege kokk gjennom ei årrekkje, Mamma, kan trylle ut av ermet.
Stor var difor overraskinga då eg kom inn dørene for å eta middag. På bordet stod ein, etter alt å døma, kjempegod rett. Fiskebollar i kvit saus, lauk og med ost på toppen. Eg sette meg ned, lessa tallerkenen, og hogg innpå. Tennene sprang i vatn over den gilde smaken….men vent….kva var no dette?! Fiskebollane, sjølve rosinen i kaka, smaka då unekteleg av…..ja kva var det mine grandiosavaldtekne smakslaukar kjende?! Det var då ein umiskjenneleg smak av fisk-fisk?! Dette kunne då ikkje stemme. Her har eg i alle år vorte oppfostra på ekte, kunstig produserte Bjelland’s fiskebollar
…men dette kunne då ikkje vera det? Eg valde å teie, og forsynte meg i staden av litt til frå tallerkenen. Det måtte jo vera noko gale med meg…kanskje hovudet var innstillt på ein anna smak, og difor spelte meg eit puss?! For Mamma kunne då i allefall ikkje ha mista “X”-faktoren…den som gjer at hennar mat faktisk smakar best!? Andre forsøk…og jo. Den umiskjennelege smaken av fisk-fisk var der fortsatt.
No kunne eg ikkje la vere å teie lenger. Kva var det som hadde hendt med dei alltid så perfekte fiskebollane? Latter. Kva? Hadde eg så smått byrja å bli rotete i hovudet? Nei! Det kunne då verkeleg ikkje vera. Eg forsøkte å forklare kva det var som ikkje stemde, og etter litt saklig argumentasjon for at eg ikkje gav kokkekunstane til Mamma noko skuld for dette, så kom det då opp i dagen. Ho hadde teke i bruk ein anna ingrediens. Ho hadde lete mine kjære Bjelland’s fiskebollar gå planka, til fordel for nokre annanrangs humbugbollar.
Men slikt kan ein jo sjølvsagt ikkje gjere utan å verte gjort merksam på det av godt vande søner som har kjend den herlege Bjelland’s-smaken jevnt og trutt i godt over 20 år. Så med dette, så vonar eg at slike feilsteg ikkje vil skje igjen ved seinare høve. Du kan gjere mykje mot meg, men fiskebollane mine, nei dei tek du ikkje frå meg!
Då var det den tida på året igjen, då Jesus døyde og fann ut at det ikkje var så kult, så han stod like godt opp att. Det er og på denne tida Sirdal flaumer over av turistar og sirdalsungdom i eksil på diverse utdanningsinstitusjonar rundt om i landet. Også eg fann det for godt å ta turen heim no. Så flankert av Marie, sette eg meg på flight 149 ut av Volda, og flaug forbi Rotsethornet i retning sør.
