Då er han endeleg her. AA 2007 – The movie. Dokumentasjonen på at det haustens kull med Austral-Asiatiske studentar har hatt ein aldeles fortreffeleg tur. No sit mellom 20 og 25 av dei deltakande og ser filmen på storskjem ein stad i Volda. Men for deg som ikkje kan vera der har eg fått nokre hardt tilmålte ekstra megabyte på ein vevserver her på skulen som vil vera tilgjengeleg i alle fall ein månads tid framover. Sjølv om det nok går, så vil eg ikkje oppmoda til å klikka rett på lenkja etterpå. Best resultat får ein nok med å høgreklikka, og så velgje “Lagre som”. På den måten får du filmen ned på den maskina du sit på og får etter alt og døme ei betre oppleving. Så finn fram popcornet, skru opp lyden og snurr film!
Category Archives: Personleg
Amanda neste
 |
I desse dagar når vintermørkret fortsatt har eit klampt tak på tilværet er det godt å ha eit lite prosjekt å styra med frå tid til annan. 80 gigabyte, og gudane veit kor mange timar med råmateriale har omsider vorte snekkra saman til ei samanhengande filmstripe. Det har gått med nokre ettermiddagar/kveldar…i dag flaug 7 timar avgarde som ingenting, og då eg omsider dukka hovudet ut or kjellaren der eg og Pernille sit og cross-fader, kuttar og flytter klipp om ein annan til eit mesterverk av ein AA-film, ja då hadde det jammenmeg landa 30 centimeter med mjuk snø på marka.
Men i alle fall…filmen er no ferdig redigert og berre det viktige musikkvalet står igjen…noko ein jo sjølvsagt ikkje skal ta lett på. Men premieren er i det minste eit realistisk mål i ei ikkje så alt for nær framtid. Så til alle AA-medlemmar…ver klar for å skyfla alle planar til sides til fordel for verdsdebut av AA-filmen ’07 på BK/Rokken i nær framtid. 🙂
Ubetaleleg…
- Forsøk på bestikkelse for veirett: 100.000,-
- Trussler for å gje etter for hytteutbygging: 1.000.000,-
- Mitt finaste augneblink frå i sommar: ubetaleleg
God Jol!
Ja då har pinnesteika senka seg i mellomgolvet i takt med julefreda her i Leidli og romjula gjev oss nokre etterlengta fridagar før neste høgtidsfeiring, Nyttår. Men i tråd med urnorske tradisjonar, så er det jo nettopp dette heile høgtida handlar om.
Ein merkar også så smått at ein er blitt litt eldre. Gåvejaget er ikkje fullt så spanande lenger og ein set heller større pris på dei små ting. Spel og leik med vener og famelie, snødrev utanfor stovevindauget og Roald Øyen i TV-ruta med sine julenøtter har dei siste åra oppnåd ein betrakteleg høgare ansenitet på mi personlege Jolerangering.
Men i år gav eg meg ei litt spesiell gåve. Eller fleire faktisk. Men ei som eg har tenkt litt på før:
 |
Kyrkja får pengar av staten for kor mange medlemmar dei har på lik linje med andre trusamfunn. Sidan eg ikkje har noko spesielt mykje att for dette medlemsskapet, og med tanke på at skattepengane mine går med til å betala for mitt medlemsskap her har eg rett og slett kome fram til det at det ikkje er noko voldsomt poeng å fortsettja i denne klubben.
Så får ein berre satse på at det etterkvart kan kome litt meir av det kvite mjuke frå oven!
God Jul, og ha eit godt nytt år! 🙂
Litt nostalgi i Jolestria
Året er 1994. OL på Lillehammer er over og dei siste spor av snø som kan innby til vintersport er borte vekk. På Sinnes Skule stiller mellomtrinnet opp på rekke og rad i skulegarden for å få tildelt kvar sitt område og ein obligorisk søppelsekk. Det er tid for den årlege vårreinskinga av grøftene langs hovudvegen i Øvre Sirdal.
Med sekkane over skuldrene, hanskar på hendene og England i blikket tok dei fatt på oppgåva med ein innsatsvilje som kan måla seg med Sture Sivertsen’s 50 km-innsats i det nevnte OL.
Mon tru om tradisjonen endå vert halden i hevd….
NRK Super? Takke meg til Barne-TV…
Det hender eg gjer litt nostalgisk søking på internettet. Denne gongen enda turen her (skulle jo sjølvsagt vore på nynorsk, men det var ikkje å oppdriva.);
[youtube 8wtK6h5tpl0&feature=related Janosch]
Førjulsjulegåve
Som ei lita julegåve til meg sjølv, mine med-AA-studentar og elles andre besøkjande på dalstroka-innafor.net har eg lasta opp nokre bilete frå snorkeldagen me hadde på Great Barrier Reef utanfor Cairns.
|
|
Home, sweet home
Eg har vore på tur sidan slutten av august. 3 månedar. Eg kunne ha vore i utlandet endå, men eg valde å reise heim. Eg klarar ikkje å takle meir enn ein viss dose med sol, varme og kronisk stabilt vér. Folk ristar på hovudet når eg fortel at eg faktisk savna det ruskete haustveret som med opplever i Norge.
No har det strengt tatt vorte vinter, i alle fall i teorien. Då eg var liten og gjekk på Sinnes Skule, lærde eg at vintarmåndane er frå desember til februar. Og i år har det faktisk vist seg å halda stikk. Ute er det i alle fall snø på marka. Men mitt poeng er…folk har vanskeleg for å å forstå kvifor eg stakk heim. Difor har eg lagt ut nokre grunnar under. (Klikk på biletet for å sjå eit lite galleri/Press the image below to view the winterwonderland gallery)
Løysing på avstemming.
Dei siste månadane har vore opplevelsesrike og ganske så annleis i frå korleis ein normal haust utspelar seg for ein Nordmann. Japan baud på ein del av det ein vel kan karakterisera som kuliniske utfordringar, medan Australia ikkje svikta som den backpackar og ekstremsportnasjonen han etterkvart har vorte kjent som.
Alternativa for avstemminga var altså som følgjer:
– Ete blekksprut
– Rede på kamel
– Sykla på vatnet
– Opplevd eit jordskjelv
Til tross for at Japan er kjend som kanskje det mest jordskjelvråka landet i verda, var me nok ikkje så heldige at me fekk oppleva eit slikt naturfenomen. Ein liten nedtur kanskje, men så er det på ein måte kanskje like greit og?
Men blekksprut fekk eg fortært. Rå sådan. Det var slettes ikkje noko eg kjem til å føretrekka som laurdagssnacks i framtida, men no kan eg i alle fall sei at eg har ete det.
Og kamel er også ein ting eg fekk prøvd meg på. I Australia av alle stadar. Så merkeleg det enn må høyrast ut, så er det der det finst flest kamelar i heile verda. Det var ein ganske roleg og avslappa event. Kamelar er ikkje av det mest stressa dyreslaget for å seie det slik. Men artig var det fordi om.
Noko sykling på vatnet har det nok ikkje blitt men kanskje det kan vera eit mål for neste år eller noko. Morro ser det i alle fall ut:
[youtube:v=g9bmLv6iUj4]
Avskjedskonsert
 |
Det er med ei tåre i augekroken at eg går inn i mi siste natt i Malaysia, og for den del i Asia på ei stund. Det har vore ei fin tid. Men likevel…endå så takksame Malayane må vere over at eg har vore her nede på vitjing til dei, så synest eg at det mest var litt i det drøyaste laget at dei skulle stelle i stand ein aldri så liten avskjedskonsert til meg den siste kvelden. Det var i alle fall langt i frå forventa. Så sjølv om det ikkje akkurat er som den rolige “Sov i ro” til Mamma, så tek eg tonane (??) med meg inn i natta…om eg nå får sova!
[audio:seremoni.mp3]