Det er kanskje litt tidleg å sjå attende på det ein har opplevd på studiet så tidleg, og allereie før ein har kome attende til heimlandet. Men det hender seg at eg vert sittjande å sjå litt på kva eg har filma undervegs. Her fer de eit glimt frå ein aktivitet med heldt på med i Binna Burra som vart kalla High Ropes. Det vil seie at ein klatrer ein 5-6 meter opp i eit tre, iført letare avslørande klatreselar, og balanserer på line over til treet som tauet er festa i i andre enden. Klippet er frå rapellering ned att etter at Espen elegant fullførte sin tur med stil. Loddet i andre enden som gjorde sitt beste for ei trygg nedstigning var undertegna og Marianne tilbyr i tillegg ei hjelpande hand.

[youtube QL-vxktbEPM]

Det er rett og slett ei ganske merkeleg kjensle å vakne opp i Tokyo by. Ikkje lenger enn 200 meter unna den høgaste klossen dei har klart å plassera her bur me, og eg ser rett bort på han frå vindauget over senga mi her. Ein skulle tru at i eit land som kvart år vert råka av 200 jordskjelv, så ville ein sjå spor av denne aktiviteten overalt der ein snur seg. Det gjer ein då altså ikkje. Men det er vel ei myte det og, på same måte som Japanarane trur at med har isbjørn gåande rundt i gatene der heime til ei kvar tid.Me er ferdige med den vesle rundturen i Japan no. Skjønt å kalla han liten er vel å ta hardt i. På under ei veke har eg unnagjort minst 1400 kilometer med tog (sansynlegvis meir sidan jernbaneskinnene ikkje eingong her går i ein rett strekning), eg har vore innom fire ulike byar, Hiroshima, Osaka, Kyoto og Tokyo, eg har vore i tre ulike slott/borger. Resten av tida skal me vera her i Tokyo. Kanskje det vert bilmesse, teknoshow…i dag skal me avgarde og sjå på det ypperste som Japan kan by på av popkultur, altså populærkultur.Men no er det på tide å finne seg frukost….helst noko som ikkje smakar fisk og er gjennomsiktig.Ellers er det berre å gå inn på Facebook og sjå på profilen til Torger San, eit produkt av ei vitjiing i ein bokbutikk.

Sjå det. Då er ståa altså slik at eg har fått eit nytt flagg å ha på verdsreisejakka mi…Japan. Eg sit akkurat for augneblinken på hotellromet i Tokyo. Etter berre nokre få timar har eg allereie ei heil rekkje med nye inntrykk å sortera, men eg er for trøytt til å summera opp akkurat no. Dagen byrja tidleg i Brisbane i dag, og eg er akkurat komen attende frå ein hyggeleg middag på ein ekte Japansk restaurant.

Det vert berre ein kort litan notis akkurat no, men alt står godt til og eg gler meg verkeleg til desse 11 dagane me skal vera her. Arrigato Gosaimasu!

Eg er dårleg til å ta bilete denne gongen. Ikkje berre fordi alle andre har slike sofistikerte speilreflekskamera, men fordi eg rett og slett ikkje gidd å dra med meg fotoapparatet. Eg tek heller inn syna med auga mine. Ein reisevandt kar sa ei gong til meg at å leva ei reise gjennom ei linse avgrensa opplevingane. Så no tek eg det til etterettning. Men frå tid til annen hender det jo at tilogmed eg får nokre krampetrekkningar i peikefingaren:

Det slo meg her tidlegare i kveld då eg tok med meg te-koppen ut på altanen for å samla tankane litt. Med eit kom eg på kva det var eg sakna. Med bilar rundt meg på alle kantar…akkurat i eit brøkdels sekund pause frå togets faste ratata på andre sida av den lyddempande muren, kunne eg høyra noko eg eigentleg ikkje har vore klar over at eg mangla.

Minna frå fire år tilbake og mi reise i dei sørlege Himalaysiske fjell kom attende. Eg kom i hug dei mørke, litt småkjølige nattestimane nokre hundre kilometer aust for Pokhara. Korleis eg låg og irriterte meg over dei gneldrane bikkjene på andre sida av dalen, som fekk det for seg at dei skulle kommunisera om dagens aktivitetar akkurat idet eg var i ferd med å finna vegen inn i drøymeland. Då var dei bare frustrerande.

I kveld høyrde eg den same røysta. Hunden. Denne gongen åleine. Bjeffande ut i natta under sørhimmelen i ein by der han eigentleg ikkje høyrer heime. Det var som om han bjeffa til meg der eg sat og slappa av med den litt for varme te-koppen på altanen. Han var så tydeleg. Så totalt forskjellig frå dei bylydane eg etterkvar har fått under huden her nede. Lyden skar seg gjennom vårlufta, akkurat slik eit lyn festar seg til netthinna di etter at det har teke vegen frå skyene høgt der oppe og ned mot eit einsleg tre.

Dei heimlege lydane, luktene og syna. Det er dei ein saknar. Men samstundes vert dei også ekstra klåre og ein lærar, i alle fall vonar eg det, at ein veit å settja ekstra stor pris på dei neste gong ein let blikket gli over dei kjende fjellformene der heime. Eller når ein vaknar til den jamne ringinga frå ei sauebjølle ein tidleg haustmorgon før ein hastar ut døra på veg til arbeid eller skule og kjenner ei einsleg, kald regndråpe som glir nedover langs ryggen.