Ho eg deler rekningar med, frå storbyen Stavanger, har over ei tid antyda at ho er lite imponert over vår 17. mai-feiring her i dalstroka innafor.
I går fekk ho ei openbaring.
17. mai for bønder, er jo når dei kjem heim med sauene på hausten!
Det er då dei går i tog. Det er då dei har bringa heva, smilet klistra i andletet og oser av nasjonalkjensle i det dei passerer alle automobilane som må stoppa. Og som også sit og gliser frå øyre til øyre, medan mobiltelefonen er klistra til frontruta for å få med seg det fårbipasserande følgjet.
Om alle (sauene) er med heim frå heia i år, er det ekstra stas.
Og det skal ho ha. Det er jo litt sånn. Men så har du noko med fellesskapen. Å dra i flokk. Det er dugnad. Dugnad er jo “norskt”. Og så er det noko med det tradisjonelle aspektet i det. Det at ein over generasjonar kan gå i same fotefara, snakka om dei same plassane, kjenne på dei same luktene (og dei er universelle, frå Noreg, til Thailand, New Zealand og Nepal…). DET er det noko fint og magisk over.
Det er ikkje skilnad i trender frå år til år. Det er same arbeidet som må gjerast, same kor mange droner eller no-fencer ein har. Og det er det noko magisk i.
Eg vil anta at det ikkje berre er på min arbeidsstad ein har hyllemeter på hyllemeter med CD’ar til bruk på CD-spelarar i klasseroma. (For ikkje å snakke om kassettar?)