Det er rart det der livet. Kor skjørt og uforutsigbart det kan vera.

I kveld sit eg her med grøtskåla ved sida av meg. Poden ligg oppe og har omsider sovna. Han har feber. Har hatt det eit par dagar. Ville ikkje ha særleg mykje graut i kveld, ikkje noko anna heller for den del. Dadlar var derimot innafor som kveldssnacks.

Sambu er ute på julegåvekonsert. Susanne Sundfør. I konserthuset. Det har ho fortent. Susanne altså. Å spele for mor til son min. Vonar ho gjer det godt, for avkobling har det ikkje vore overflod av siste 20 månadar.

Men slik har det altså vorte. Og det rare er jo det, at eg kunne ikkje ha ynskja meg det annleis. Det fantastiske er at eg kunne ikkje drøymd det betre, langt mindre planlagd ting slik som det har vorte.