Sumaren 2009 vart altså ein temmeleg fuktig affære. 247 mm regn er berre slått av oktober månad. Sist eg sjekka var det ein viss årstidsskilnad på juli og oktober?
Korte fakta:
For ei god stund sidan fekk Sirdal kommune den store æra av å verte kåra til den kommunen i landet med det beste slagordet.
[audio:http://www.dalstroka-innafor.net/wp-content/uploads//2009/07/slagord.mp3]
Norgeslasset 04.06.09
I hard kamp med klasseslagord som Sande kommunes “Utanfor allfarveg – heldigvis” og Frolands “2+2=5” er eg glad for at Sirdal klarte å trekkja det lengste strået…eller skal ein seie fjøra?
Yngve Carlsson er forsker ved Norsk institutt for by- og regionforskning (NIBR). Han sier til foreningens nettsted at det ikke hjelper med gode slagord om ikke kommunen følger opp med handling:
– Du kan ikke reklamere deg ut av et dårlig rykte. Du må gjøre noe med forholdene, sier Carlsson.
Kanskje var nettopp dette grunnen til at det gode gamle “Sirdal – ein god stad å bu” forsvann? Med ny rundkjøring 550 m.o.h, midt i snøen, som einaste rundkjøring i kommunen, ville jo dette slagordets folkemunneversjon vore litt for treffande: “Sirdal – ein god stad å snu.“
’74-’75, Shy guy, You suck, Hold me, Thrill me, kiss me, kill me, Scatman’s world, Have you ever really loved a woman, Wish you were here, 1979, Cotton Eye Joe, Disco 2000, Common People, Wonderwall, Roll with it, I’d lie for you, Love is all around, Gangsta’s paradise, It’s oh so quiet, You learn…
1995 var kort og godt eit heidundrande musikkår. Året eg var 14. Kan hende var det den perfekte sumar? Eg hugsar i alle fall sterkt at The Connells bortimot hadde einerett på den knapt to år gamle P3-bølgja, og dei sarte tonane vart akkompagnert av solstråler.
Årets ferie vart eit faktum etter at Askild hadde vore frampå året i førevegen med å padla Lysefjorden. 8.7 la difor fem eventyrsjuke personar ut i frå Lauvik i kvar sin kajakk. Askild, Jan Olav, Kristin, Sandra og eg la avgarde innover fjorden i opphaldsver og roleg sjø…som bestillt.
To dagar seinare landa me i Lysebotnen etter to flotte dagar på fjorden med alt det Noreg kan by på av ver. Men nokre ord dekkjer det heile ganske fortreffeleg: “tima og tilrettelagt”! For det var jo nokre dråpar som møtte oss på vegen innover, men lukkelegvis for dei fem staute padlarane kom dei antan når me sat godt planta i båten, då me hadde fått opp telt, eller sat i ly under tak i Flørli. I Flørli forlot også Jan Olav oss, og padla heim att til fordel for litt familiemingling.
Returen vart gjort på dekk frå turistferga ut fjorden igjen, noko som sjølvsagt var ei litt anna erfaring enn padlinga. Deretter lempa me båtane på biltaka og sette nasen mot Stavanger. For austlendingar er det jo klart at det er spanande å ta ein tur til Oljehovudstaden i Noreg. Her vart det litt sightseeing i gatene, samt is i Vågen i ganske så perfekt ver.
Neste stopp på ekskursjonen vart Dalsnuten i Sandnes. Her var me ein tanke uheldige og hadde mykje skyer liggjande over Jæren i det me nådde toppen, men det såg ikkje ut til å leggja nokon dempar på stemninga…jf. hoppebiletet under. Kvelden var tilbragt i telt på Selestranda. Sjeldan har eg opplevd så perfekte tilhøve som me hadde her. Ikkje eit vindupust. Ikkje eit insekt. Og morgonen etter vart det årets fyrste bad i sjøen…i nokre ganske kalde nordsjøgrader.
For å varma opp kroppane litt var siste stopp på austelndingane sitt firedagarseventyr på sør-vestlandet avslutta med tur til Kjerag-bolten. Her fekk me oppleve basehopp frå få meters avstand, noko som strengt tatt var eit rush som var meir enn nok, stupbratte fjellsider 1000 meter ned i fjorden, og sjølvsagt den obligatoriske poseringa på sjølve Kjerag-bolten.
Fann meg akkurat ei ny favorittside med artige og aktuelle teikneseriestriper. Seppo.net. Bak sida finn den skogbruks/kunstutdanna Seppo Leinonen frå Finland.
Under kan du sjå eit eksempel som eg fann…uhm…interessant og tankevekkande.
Då har eg kome så langt som til min fjerde iPhone. Denne fekk eg gratis av Steve Jobs. Heldigvis. Eg har funne ut at eg har betalt ca 12.000 til NetCom med alt eg har ringt sidan august. Det er dyrt. Difor var eg god nøgd då eg klarte å “snylte” til meg eit gratis deksel til å klistre på glassflata. Feittete fingrar lagar sjølvsagt merke på ei lekker glasflate.
Men eg har også gått til innkjøp av fleire leiketøy.
Det er no ganske nøyaktig seks år sidan eg kjøpte mitt fyrste digitalkamera, eit Olympus C-730 Ultra Zoom. Norsk pris: 4300,-. Pris i Petrona Towers, Kuala Lumpur; 3200,-. Eit kupp med andre ord. Det har vore med meg verda rundt. No var altså tida inne for å oppdatere den optiske maskinparken. I takt med stadig utviklande fritidsaktivitetar, trengst meir robust verkty. Resultatet vart nok eit Olympus-kamera. Denne gongen ein Mju 6000. Vasstett til 3 meter, og støtsikkert frå halvannan meter. Perfekt for padling!
Og sist men ikkje minst har eg nok ein gong forsiktig våga meg ut i videoverda att. Også her har eg hatt nokre uhell. Det fyrste kameraet eg fekk meg gjekk dukken…boksteveleg talt. Eg gjekk rundt i kajakk, fyrste og foreløpig siste gong. Videokameraet, som eg hadde lekkert dandert på dekk for å kunne gjere opptak om nokon andre gjekk rundt, likte ikkje saltvatn særleg mykje betre enn meg. Erstatniga vart eit DVD-kamera. Tenkte det skulle vera genialt. Redigering skulle gå som ein lek. Video fram og attende til kameraet skulle gjerast på null komme null. Så feil kan ein ta! Større makkverk er det lenge sidan eg har vore borti. Eg fekk nok då eg på min andre verda rundt fekk to diskkrasj på fulle dvd’ar. Det var så fantastisk mange fine minne der og ufatteleg surt å ha dei liggjenade utan å kunne sjå kva som er på dei.
Men eg vågar vone nok ein gong. Denne gongen med eit genialt apparatus med det velklingande namnet Creative Vado HD. Litt mindre enn iPhonen og er klar til bruk på berre nokre sekund. Eg kan filma heile fire timar på ok oppløysing…to timar på ekstra høg. Så framt eg klarar å halda Vado’en borte frå vatn så gler eg meg vodsomt til alt eg skal nytta det til!
Eg har ikkje vore hjå tannlegen sidan førre årtusen.
Den setninga der høyrest nok litt verre ut enn det eigentleg er, men likevel er det gale nok. Det er snakk om ein tiårsperiode sidan sist eg senka meg sjelvande ned på tannlegestolen. Mykje er med det same. Lydane, luktane, syna….det einaste som er endra er strengt tatt kjenslene.
Men som sagt, så er det altså ei stund sidan sist eg var innom ein medicus dentarius for ein sjekk. Hovudgrunnen er vel eigentleg det at eg ikkje har hatt særs vondt i dei, men eg fekk ein gong eit kompliment for den “flott” tanngarden min…av ei gammal dame i Nepal. Det siste der burde kanskje fortalt meg eit og anna.
Sist veke var det likevel på tide med eit raid. Det vart ikkje berre ein svipptur innom. Heile tre vitjingar måtte avleggjast før Lalita var nøgd. Japp…tannlækjaren heitte Lalita. La-la-la-laliita. Namnet rullar lett på tunga, og dei tidlegare fryktinngytande instrumenta på bordet over bringa di dansa like lett rundt i kjeften. Dalsmo sine arr i tannlegeminnet mitt var i ferd med å forsvinna som morgondogg i graset ein tidleg sommarmorgon.
Men luktane er dei same, lydane like så. Det einaste som er endra, er kjenslene. Status etter Tannlækjarveka ’09 vart slik:
Snaue 8000 kroner med andre ord. Men ein kan mest seia at det var verdt det, for heile seansen kjendest mest ikkje. Sprøyta, som eg skal innrøma at eg hadde frykta før eg steig inn i Karius og Baktur-helvetet, baud på mindre smerter enn det gjorde å skjera seg på peikefingaren med ostehøvelen tidlegare i veka. Slik sett var det vel meir smertefullt å få levert kvitteringa på gildet. Men det er her det er viktig å halda korrekt perspektiv på saker og ting.
Med tanke på at det er såpass lenge sidan sist eg var innom tanngardsreperatøren må ein jo gjera visse justeringar i reknestykket. Summen kan i det minste dividerast på 10, om ikkje endå meir. Ein endar då opp med ein tålig edrueleg årleg sum på 794 kroner, noko som slett ikkje kan seiast å vera så hakkande gale.
Men etterpåklokskap er jo som kjend den beste klokskapa, og kan hende er det også nettopp difor ein har fått plassert det velklingjande namnet “visdomstenner” på dei bakerste jekslene?
Nokre tusen fot oppe i lufta, på veg til Dokfilm ’09, vart eg sittjande å glo ut på skyene og fundera på ei sak. Eg har ein tendens til slikt. Vurderer mest eit høgdeopphald for å sjå om hjerna fungerer best i høgda, eller om det berre er feberfabuleringar som dukkar opp på grunn av at ei 40 cm tjukk vengje skiljer deg frå den visse død i eit fleire tusen meter fritt fall mot marka.
I alle fall. Her er noko som nokon kanskje kan svara meg på;
Me går varmare tider i møte. Meir og meir is smeltar og renn ut i verdshava. Auka varme og meir vatn skulle ein tru også ville medføre meir fordamping. Fordamping i hav endar som kjent opp som skyer. Skyer skygger for sola. Kan ein då risikera at skyene på eit visst tidspunkt dekkjer så mykje for sola at ho ikkje slepp inn sine varmande solstråler til jorda slik at ein på ny går mot ei istid? Kor mykje skyer kan ein eigentleg ha der oppe?
Slike finurlege ting dukkar altså opp i ei ståltube 24000 fot over bakken på veg til Volda. Er det eigentleg normalt?
