I går deltok eg, saman med ein fullsatt kinosal på Volda Samfunnshus, på den offisielle opninga av Den Norske Dokumentarfilmfestivalen 2008 som i dei siste 12 åra har vorte arrangert her. I den samanheng hadde

festivalen i år klart å hanka inn ein skikkeleg storfisk til å opna festivitasen…nemleg ingen ringare enn Kronprins Haakon.

Då han entra lokalet gjekk den ganske høglytte summinga blandt dei frammøtte over i total tystnad, samtidig som alle reiste seg. Ganske surrealistisk, og eg kjende at eg var glad eg ikkje var kongeleg…eg trur rett og slett eg hadde hatt problem med å halda meg seriøs om alle skulle stoppa opp så fort eg dukka opp.

Men Krompen takla det fint. Han intok sin plass berre to rader bak meg med verdigheit, og då han etter talar av styreleiar, ordførar og rektor gjekk fram på sena for å gjera det han hadde kome for, hadde slipset falle av. Om dette var av di det var smellvarmt i salen, eller fordi han såg det som litt drøyt å stilla med slips, ja det skal eg ikkje sei noko om. Det var i alle fall eit trekk som gjorde at min personlege smak for det royalistiske steig nokre hakk. For min del finns det berre ein Konge…Olav, men sonesonen gjorde eit usletteleg inntrykk og verka langt i frå så traurig som eg har fått inntrykk av gjennom fjernsynsskjermen.

Opningsfilmen var og bra, og eg er jo litt kry over å kunne seie at eg har sett film med Krompen. 😉 Som ein kuriositet kan det jo nemnast at det tydelegvis ikkje er lov å ta bilete av H.K.H Kronprinsen med han sit nede.