Tagged in: el-bil

Energiillusjon

I mange år no, har olje vore den vestlege verdas heroin. Utan olje vil vesten mest sansynleg stå framfor ein situasjon som fer konflikta i Midtausten til å bleikna.

For to år sidan var den daglege av olje, og slik sett også det daglege forbruket av olje, det same som om ein skulle ha 22 milliardar slavar som arbeidde 24 timar i døgnet, 7 dagar i veka, året rundt.

No kan ein sjølvsagt påpeike det at heile verda er på oljekjøret. Men ingen er så ute på skråplanet, så fråkopla frå den verkelege verda som me her i vesten.

Teknisk Ukeblad har i dag ein artikkel der dei set søkelyset på kor miljøvennleg ein elektrisk bil eigentleg er. Drivstoffet kan nok kanskje vere produsert frå regnvatn i dei norske høgfjella (kor reint er eigentleg det?), men ein kjem likefullt ikkje utanom det faktum at ein treng ein del ressursar for å laga batteria som lagrar den elektriske krafta.

Det same er også tilfelle når det gjeld solcellepanel. Energikjelda er det endå ikkje nokon som har fått privatisert, men det er gjerne berre eit spørsmål om tid, på same måte som ein har teke patent på visse frø eller gjort vatn til eit produkt som internasjonale selskap kan ta seg betalt for? Uansett treng ein material for å produsera solcellepanela.

Først av alt kjem kvartsen. Den skal utvinnast og knusast. Dernest vert silisium vidareforedla frå kvartsen gjennom det som er kjend som Siemensprosessen, der ein varmar opp kvartsen til drøye 1150 grader celsius, noko som frigjer silisiumet i 99% rein form. Alt dette krev enorme mengder med energi i produksjonsrekka.

Det ser med andre ord ut som om me er i ferd med å erstatta vårt oljesug, med ein energiform som ikkje er så reint lite energihungrig sjølv. Så kva er det eg seier? Skal vi attende til 1800-talet? Kanskje det er det som trengst. Ein skikkeleg smell, utan at det vert overdose.

Det som er interessant her er jo ikkje nødvendigvis kva eg tenkjer…men kva me tenkjer. For det blir me før eller seinare nøydt til.