Ja då er det herved opplest og vedtatt. Eg har runda mitt 26 levde år. Det går altså utelukkande mot eit hektisk arbeidsliv, pensjonisttilværelse, og sikker død. Dette merker eg på fleire måtar.
For det fyrste, så vil eg frå og med min neste bursdag ikkje lenger kvalifisera som “ungdom” hjå transportaktørne. Det betyr at så snart eg har gjort meg ferdige med studia (les: den statlige vekkplasseringa av ellers heilt brukbar arbeidskraft), så må eg belaga meg på å betala fullpris på billettar om eg vil ut å reise, antan det nå er kollektivt, eller om eg vil ta meg ein tur til med Kilroy og sjå på verda.
Dernest kjenner eg at eg byrjar å få typiske pensjonisttrekk. Dette medfører ettermiddagslurar, påkleding av fleire lag klede i kaldt ver (i staden for å sitje og sei til seg sjølv at det absolutt ikkje er kaldt medan tennene hakkar som berre juling), eg inviterer folk i mitt eige bursdagsselskap for å ete syndefull mat i form av den eine kaloribomba og hjartesviktframkallande desserten etter den andre, gåturar til Volda sentrum for å gå på konditori å ete kak og sist men ikkje minst….eg byrjar å gløyme. Det er i og for seg ikkje noko nytt. Men eg gløymer ting eg ikkje tidlegare har gløymt. Eg gløymer heile tida å skru av lysa på min versjuke bil som plutselig har funne det for godt at han skal slå seg vrang.
Så ein kan vel seie at eg har nådd eit vendepunkt i karriera mi. Men eg trur det er til det positive! Etter mitt opplysande opphald i Spania i haust, sa eg jo trass alt til meg sjølv at i 2007, skulle eg få meg eit nytt og betre liv. Og så langt teiknar det i alle fall himla godt. Så eg ser fram til det som ventar…
